Vakantie en school en vakantie en...

Als het de vorige keer het begin van het einde was, dan zit ik nu middenin het einde. Het is een hele gekke tijd, waarin ik constant bezig ben met de vraag hoelang het nog duurt. Ik probeer maximaal te genieten van mijn laatste weken hier en de afgelopen weken ben ik daar goed mee begonnen. Hoewel, begonnen… Ik doe het eigenlijk al bijna 5 maanden. Nu toch echter wel op een bijzondere manier, want zoals ik vorige keer ook al schreef, mijn familie komt op bezoek. Eind april zag ik broer Ronald en co weer. We ontmoetten elkaar in Granada, waar ik al een dag in de oude wijken doorgebracht had. De toon werd direct gezet door een lekker restaurant op te zoeken (zie foto). Verder hebben we het Alhambra bezocht, zijn we door het gebergte de Alpujarras gereden, in een western-stad geweest, een dierentuin bezocht en natuurlijk het prachtige Murcia bekeken. Het was vreselijk gezellig, heerlijk om te zien dat Björn en Jonas mij toch wel gemist hadden (en Ronald en Simone natuurlijk ook) en het was dus ook jammer om na nog geen week weer afscheid van elkaar te nemen. Pats, boem, daalde het besef in dat het maar voor korte tijd zou zijn.

Toen ik thuiskwam, mocht ik meteen weer hard aan het werk, want school liep natuurlijk wel gewoon door. Gelukkig was de sfeer weer als vanouds en vond ik het bijna jammer om op de vrijdag alweer naar Málaga af te reizen. Het doel maakte alles echter goed, want door stonden mijn ouders te wachten. Na 6 uur in de bus, kwam ik aan in een stortbui en die regen bleef helaas de eerste dagen veelvuldig aanwezig. Ja, dat was dat weekend waarin Nederland beter weer had dan Spanje ja, en dat hebben we geweten hoor! Net als met Ronald en Simone hadden we een camper tot onze beschikking en op die manier hebben we Andalucía en Murcia doorkruist. Cómpeta, Nerja, Motril, opnieuw de Alpujarras, natuurpark Cabo de Gata, Murcia, Cartagena en het prachtige natuurpark Sierra de Espuña stonden dit keer op het programma. Het was een beetje gek, want ik moest tussendoor een aantal keer naar school. Zo moest ik ook een toetsje maken, wat mijn eindcijfer zal bepalen, over alcohol. Helaas had ik zelf vlak daarvoor wat alcohol genuttigd, dus zonder de uitleg van mijn klasgenoot had ik het nooit begrepen. Ook als hij er niet had gezeten, was het wel gelukt, want nadat je de oefening had gemaakt, ging de docent het uitleggen en kon je dus je antwoord nog veranderen. Oftewel, waarschijnlijk heeft iedereen een 10!

De vrijdag na de 2e familievakantie, was er een pyjama feestje voor de meisjes van de kerk. De opkomst was helaas niet heel hoog, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een heerlijke maaltijd kregen, hield Ana Dámaris, een Mexicaanse uitwisselingsstudent, een verhaal over je hoop op God zetten. Heel interessant en interactief. Daarna kregen we uitleg over hoe je je gezicht grondig moet reinigen en voor het slapen werd er nog gedanst, met een Cubaanse als “instructrice”. Niks voor mij, maar gelukkig had Ana Dámaris hetzelfde en dus stonden we samen voor gek. De volgende morgen na het ontbijt en wat zingen, namen we ook weer afscheid van elkaar en ging ik dus maar weer lekker voor school aan de slag. Doordat ik hier aanwezig was, beginnen de contacten in de kerk ook steeds dieper en dus leuker te worden. Op zondag had ik meteen minstens 2 uitnodigingen op zak en werd mijn kappersafspraak vastgezet.

Afgelopen vrijdag, na weer een week gezelligheid en hard werken, mocht ik Linda, Ernst en Dean van het vliegveld ophalen. Hoewel hij ziek was, kwam Dean toch zelf naar me toelopen en kon er zelfs een lachje af. Mijn tantehart smolt. Opnieuw is het heerlijk om te zien, maar vooral ook te horen, dat hij (nog) volop met me bezig is. Het weekend hebben we doorgebracht in hun vakantiehuisje en lekker relaxed gedaan. Nu ben ik weer thuis, omdat de week van de deadlines is aangebroken. De eerste heb ik inmiddels gehad, en verder zijn er nog 2 deze week. Daar moeten ook allemaal presentaties voor gemaakt worden. Gelukkig hoef ik (waarschijnlijk) nergens te presenteren, maar misschien ga ik het wel doen, of een paar minuutjes.

Ik ben dus inmiddels ook mijn terugtocht aan het plannen. Het is nog niet helemaal zeker, maar hoogstwaarschijnlijk zal ik jullie vanaf 23 juni weer in ons kikkerlandje mogen begroeten…