Spaanse contacten en Nederlands bezoek

Soms zijn er van die momenten waarop Nederland en Spanje samensmelten in mijn leven. Op het moment dat ik de Nederlandse vriend van mijn huisgenootje ontmoette, dat ik stroopwafels uitdeelde op het Spaanse strand of toen ik aan mijn klasgenoten vroeg hoe ze de naam van mijn neefje Björn uit zouden spreken. Heerlijke momenten, want ik ben vreselijk trots op mijn eigen landje (lees: ik grijp elke mogelijkheid aan om iemand te vertellen dat iets Nederlands is), maar ben ook enorm weg van het prachtige Spanje.
Mijn verjaardag was ook zo’n dag waarop alles een beetje bij elkaar kwam. Eigenlijk begon het al in het weekend ervoor. De zaterdag was ik weer op stap geweest met m’n klasgenoten en daardoor was ik op het idee om mijn klas uit te nodigen. Helaas kon bijna niemand, maar 2 meiden wilden wel langskomen. Op zondag werd ik totaal verrast door Aurelio, de voorganger van de kerk. Aan het eind van het eerste deel hebben ze altijd een momentje voor de jarigen van de komende week. Aurelio had (denk ik) op Facebook gezien dat ik jarig zou zijn, want ik werd dus ook naar voren geroepen! Samen met een andere vrouw werd ik toegezongen en daarna bad iemand met en voor ons. In de pauze kwamen veel leden naar me toe om me te begroeten en dus ook alvast te feliciteren. Op mijn verjaardag zelf heb ik ’s ochtends wat typisch Nederlandse (verjaardags)hapjes gemaakt: tompouce, appeltaart, stokbrood met hagelslag (ok, eten wij normaal niet, maar toch ;)) en gevulde eieren. Voor het Spaanse tintje had ik ook nog croquetas gemaakt en dus Spanjaarden op visite. Door mijn huisgenoten werd het een nog internationaler feestje: ik kreeg van 2 van hen bloemen, de typische Murciaanse lekkernij pastel de carne en een doos bonbons. Mijn klasgenoten bleven een aantal uur kletsen en we hebben het heel gezellig gehad. Daarna was ik bij de Amerikanen uitgenodigd om te dineren en werd ik bij het aansnijden van de taart opnieuw toegezongen. Dat gebeurt denk ik niet veel mensen: binnen 3 dagen in 3 talen toegezongen worden voor je verjaardag. Oftewel, een heel geslaagde dag die bijna een samenvatting is van mijn leven hier. Op mijn verjaardag hadden we het al even over een strandbezoekje gehad en de zaterdag erna besloot ik meteen maar te gaan. Samen met Sveta, mijn huisgenootje, en María, een klasgenootje, hebben we een paar uur heerlijk op het strand gelegen om daarna van mijn favoriete ijs te genieten.
Ik ben hier inmiddels ook begonnen met tennissen en heb 2 keer per week een uur training. Dat doet me natuurlijk aan Nederland denken, maar er zijn ook behoorlijk wat verschillen. Waar wij bijna alle sporttermen gewoon op z’n Engels uitspreken, hebben de Spanjaarden het mij weer lekker makkelijk gemaakt door het gewoon in het Spaans te doen. Gelukkig willen ze me wel uitleggen wat de bedoeling is. Ook is het niveau hoger dan wat ik gewend was en dat is best lastig als je al bijna een half jaar niet meer gespeeld hebt. Dit leidde er dus (onder andere) ook toe dat bij mijn tweede training een snaar brak, terwijl me dat nog nooit overkomen is! Het laatste verschil is de temperatuur. Die ligt over het algemeen natuurlijk iets hoger dan in Nederland en das best zwaar, maar verder is het wel leuk, hoor.
Eindelijk wordt het steeds duidelijker wat de docenten van me willen om een cijfer te bemachtigen, want ja, dat gaat op z’n Spaans. Voor een vak ben ik aan María en we hebben besloten te gaan schrijven over levensbeëindiging. Voor twee andere vakken werk ik in een groepje met 4 anderen, waarbij we onder andere een verslag moeten schrijven over de patronen van bloedvlekken. Het vierde vak wordt binnenkort afgesloten met wat (volgens de docente) makkelijke opdrachtjes, want mevrouw was bijna vergeten dat we ook nog zoiets moesten doen en bij het laatste vak moet ik wachten op opdrachtjes die online gezet zullen worden. Tot nu toe ben ik heel erg tevreden met de mensen met wie ik moet samenwerken. Het contact wordt steeds intensiever, we hebben veel lol en praten daardoor over vanalles. Daardoor gaat de productiviteit misschien wel wat omlaag, maar dat geeft niks. Hoop ik. Ondanks mijn gebrek aan Spaanse taalkennis zijn ze heel blij met mij in hun groepje, want ik kan artikelen in het Engels, Duits en Nederlands lezen, waardoor we veel meer informatie zullen vinden. Ze hebben bijvoorbeeld ook steeds meer interesse in mijn taal, dus af en toe laat ik een Nederlands woord vallen. Eén van de jongens vroeg al heel snel of ik hem Nederlandse scheldwoorden wilde leren. Na mijn verbaasde reactie legde hij uit: “Jij zei net ’42’ tegen mij in het Nederlands en ik had géén idee wat je zei. Ik wil het kunnen herkennen als iemand mij uitscheldt”. Ik vond het wel een goede reden, dus wie weet wat ik hem zal leren. Sinds vorige week heb ik weer vrij, dus nu mis ik dat contact best wel. Gelukkig hebben we het nog leuk afgesloten door de eerste dag van mijn vrije tijd met een aantal te eten bij een wokrestaurant. Opnieuw heel veel lol en wat Nederlandse woorden. Ook beginnen ze me (eindelijk) te verbeteren als ik een foutje maak en hielpen ze mijn uitspraak te verbeteren.
Afgelopen zaterdag was ook weer een hele leuke (internationale) dag. Om 8 uur zat ik al met 5 Amerikanen, een Française en een in Nederland wonende Duitse in de bus naar Alicante. Het was nog een beetje koud, maar we hebben heerlijk genoten op het strand. Na een snelle douche in mijn appartement, zat ik alweer in de tram voor een wedstrijd van de lokale voetbalclub (helaas verloren) en daarna hebben we heerlijk bij een Indiaas restaurant gegeten. Zondag was ik uitgenodigd om bij Aurelio te komen eten. Zijn vrouw Nani, zoon Gerson en Ana, een Mexicaanse uitwisselingsstudent, waren ook van de partij. Ik had slavinken en aardappelpuree gemaakt, Ana tortilla’s en Nani pasta en het toetje. We begonnen rond 14:00 met eten en praten en rond half 10 besloten we dat het toch maar tijd werd om weer naar huis te gaan. Onafgebroken gekletst, gelachen en hele goede gesprekken gehad. Ik heb enorm van hun gezelschap genoten, het zijn ontzettend vriendelijke mensen en je kunt ze álles vertellen.
En toen op woensdag was het éindelijk zover! Nadat ik op dinsdag naar Granada was gegaan en de stad had verkend, zag ik na bijna 5 maanden eindelijk weer mijn broer, schoonzus en lieve neefjes. We hebben een vreselijk leuke week gehad, maar daar zal ik volgende keer meer over schrijven. Voor mij voelt het wel een beetje als het begin van het einde, want nu breekt de periode aan waarin familie mij bezoekt, mijn lessen stoppen en ik mijn verslagen moet gaan schrijven om uiteindelijk te doen waarvoor ik hiernaartoe gekomen ben: afstuderen.