De omgeving verkennen en mijn verjaardag

Mijn eerste echte uitjes in het Spaanse landschap zitten erop. Het begon op zaterdag 6 april toen de duitse au pair Anna Lena naar me toe kwam om te vertellen dat zij en nog een groepje meiden, naar het strand zou gaan. Dat klonk enorm verleidelijk, dus ik besloot vrij te vragen en dat lukte. We gingen naar El Puerto de Santa Maria, een leuk plaatsje aan het strand. Het groepje au pairs bestond uit duitstalige au pairs en een Tjechisch meisje, wie ik ook al kende. Het was een mix van talen: duits, engels, spaans en voor mij, in mijn hoofd soms, nog nederlands. Hoewel het ook al grotendeels engelstalig is hierbinnen. Eenmaal op het strand was het helemaal bewolkt (de rest van de dag scheen de zon natuurlijk), maar wij hebben gezellig een picknick gehouden. Op de terugweg heb ik voor het eerst van mijn leven in de taxi gezeten. Niet heel bijzonder, maar toch wel leuk.
Over kennismaking gesproken: ik heb kennis gemaakt met de nederlander in de familie. Ik had al vrij snel gehoord dat de zus van Nacho met een nederlander getrouwd is. Ik heb hem zelfs al een keer eerder gezien en zonder het te weten, vermoedde ik al dat dit dé nederlander was. Dat bleek waar, toen hij er opnieuw was begroetten we elkaar met 'hola'. Pas toen zei Nacho dat we nederlands waren en hebben we even geklets. Het is best apart om zo een landgenoot tegen te komen, het voelt meteen heel vertrouwd. Daarin bleek echter ook dat ik al half engelstalig denk, want het nederlands spreken was gewoon lastig! Ook de echte begroeting was een mengelmoes van de 2 culturen: een hand (nederlands) met 3 zoenen (zoenen bij een eerste ontmoeting is spaans, maar zij doen er doorgaans 2).
Sinds de 7e is de temperatuur flink omhoog geschoten en sinds de 12e is het al prachtig weer. Echt zomer naar nederlandse begrippen, met temperaturen van bijna 30 graden en constant zon. Voor mij dus ideaal weer om bruin te worden. Ik lig niet zoveel in de zon, maar heb toch al een aardig kleurtje. De komende weken zal dat alleen maar toenemen, want ik verwacht geen slecht weer meer. Nadeel hieraan, mede door de verzette klok eind maart, is dat de kinderen het idee hebben dat ze later naar bed mogen. Het begint hier rond 21:00 pas donker te worden, dus willen ze steeds niet in bad. Vooral met Nacho is dat een behoorlijke strijd.
Sinds 9 april wordt de tuin gerenoveerd. Het gras in de voortuin moet plaats maken voor tegels, zodat Draque, de hond, minder kapot kan vreten. Het is best bijzonder, want ze zijn er al lang mee bezig en constant met zo'n 4 man, terwijl het geen groot stuk is. Nu is het bijna klaar. Nooit geweten dat Ben Saunders ook nog Spaanse familie had, maar een van de mannen die hier bezig is, lijkt enorm op hem, alleen heeft deze haar!
Mijn verjaardag was een hele bijzondere. Jimena feliciteerde me, half slapend, toen ik haar in haar bed aankleedde. Zij moet het tegen Ana en Nacho gezegd hebben, want toen ik in de keuken hun ontbijt klaarmaakte kwamen zij, afzonderlijk van elkaar, al zingend binnen. Dat was wel lief. Toen ik in bed lag voor mijn ochtenddutje, ging de bel: een verjaardagspakketje! Ongeveer een uur later kwam er opnieuw een pakket binnen. Die heb ik uitgepakt terwijl ik met mijn ouders chatte. 's Middags heb ik mezelf vermaakt: ik heb heerlijk geshopt om cadeaus voor mezelf te kopen en lekker geluncht bij de Burger King. Ik kreeg van Anna Lena een minitaartje, dat was ontzettend leuk. Die heb ik als toetje op, na mijn maaltijd. Deze dag moest ik gewoon werken, alleen mocht ik iets eerder vrij 's avonds. Dat heb ik vooral gebruikt om te Skypen. Het beloofde feestje en cadeautje heb ik nog niet gezien.
Dat weekend heb ik nog meer uitstapjes gemaakt: het centrum van Jerez en Chipiona werden vereerd met een bezoek. Samen met de Tsjechische au pair van de buren heb ik beide plaatsen bezocht. We hebben vooral heel veel rondgelopen. In Jerez hebben we de kathedraal bekeken en over een soort markt gelopen. Toen we naar Chipiona gingen, wilden we eigenlijk naar Cadiz gaan, maar we misten de trein, dus namen we de bus naar Chipiona. Deze stopte in Sanlucar en daar stapte iedereen, inclusief de buschauffeur uit! Een beetje verbaasd bleven we toch zitten. Totdat een andere buschauffeur naar ons toekwam, vragend wat we wilden. Bleek dat we over moesten stappen op een andere bus. Gelukkig hadden we dezelfde buschauffeur, dus hij liep met ons mee. Toen we wegreden, bleek dat we alsnog de enigen waren, dus daar zaten we, met z'n tweeën in zo'n enorme tourbus. In Chipiona wilden we naar het strand, maar we liepen natuurlijk precies de verkeerde kant op. Toen we het aan een oud mannetje vroegen wees hij precies het verste strand aan, maar we zijn er gekomen. Omdat de laatste bus naar Jerez niet zo laat vertrok konden we maar een kwartier lekker liggen, toen moesten we alweer verder. Al snel kregen we door dat we de bus lopend nooit meer zouden halen, dus probeerden we een taxi te bellen. Ook dat werkte niet, dus wij zagen onszelf al midden in de nacht over straat zwerven. Het kwam gelukkig niet zover, want toen we bij het busstation aankwamen bleek dat we onze bus hadden kunnen halen als we doorgelopen waren. Uiteindelijk hebben we een bus naar Sanlucar genomen, waar de bus naar Jerez even stil zou staan. Eenmaal in Sanlucar renden we naar de Jerez-bus toe, helemaal blij dat we hem gehaald hadden. Toen bleek dat hij vol zat, vertelde de buschauffeur dat de maatschappij een nieuwe bus zou sturen, dus uiteindelijk moesten we nog een tijdje wachten en werden we met een luxere bus alsnog in Jerez afgezet.