Taalbarrière en meer

Ik merk steeds meer hoe vervelend het is om geen Spaans te spreken. Nu heb ik wel een beetje Spaanse kennis, waardoor ik aardig begrijp waar mensen het soms over hebben, maar het is nog lang niet genoeg om het echt te begrijpen en spreken is helemaal een drama. Dat heb ik pas tot schamens toe aan de lijve ondervonden. Woensdag 6 maart was er bijvoorbeeld een man op de pista (het speelveldje waar ik dagelijks met de kinderen speel) met een mooie golden retriever. Drake en de andere hond speelden vermakelijk en Ana kletste gezellig met de vriendelijke man. Gelukkig was Nacho er, hij speelde met zijn tol en wilde dat ik hem filmde. Zo had ik tenminste iets te doen. De man merkte wel dat ik geen Spaans sprak, waarschijnlijk door mijn glazige blik als hij mij aankeek en in het gezellige taaltje doorbabbelde. Uiteindelijk vroeg hij aan mij: "Jij spreekt geen Spaans, he?". Hij vroeg het in het Spaans, dus ik was allang blij dat ik meteen wist wat hij zei. Ik antwoordde bevestigend in het engels. Lachend stelde hij aan de kaak waar mijn tweede probleem ligt: "En ik spreek geen engels!". Er spreken maar weinig mensen boven de 25 engels hier. Diezelfde avond speelde Real Madrid, dé club van Nacho, tegen Manchester United en dat konden ze hier gratis kijken. Ook Nachito mocht meekijken, dus die was helemaal zenuwachtig. De wedstrijd was bezig toen ik in de keuken aan het eten was en ik hoorde steeds opgewonden gegil en geschreeuw uit de kamer. Aan het geluid te horen, dacht ik dat er al minstens 2 doelpunten gescoord waren en 3 afgekeurde doelpunten of niet toegekende strafschoppen, maar dat bleek niet het geval. Toen Nachito in bed lag en ik hem welterusten kwam zeggen, was hij helemaal blij met de behaalde overwinning. Hij sliep heerlijk die nacht... De zaterdagen zijn wat rustiger, want dan is er geen strak schema. Meestal gaan Nacho en Manuela 's middags weg en komen ze pas laat weer thuis, waardoor ik er alleen voor sta. Zo ook de 9e. Al een paar keer had Nacho geklaagd over buik-en hoofdpijn, maarja daar kon ik ook niks aan doen. Toen ik met het eten bezig was en sowieso al 3 handen tekort kwam, natuurlijk precies op zo'n moment, kwam hij weer en dit keer was het raak: hij liep naar de wc en gaf over. Heel zielig, want het enige wat dan helpt is natuurlijk je moeder, maar die was er niet. Hij hoefde dan ook geen eten en heeft de rest van de avond stilletjes tv gekeken. Ana en Jimena waren erg moe, hoewel ze dat natuurlijk zelf noooooiit toe zouden geven. Echter toen ik klaar was met alles, mijn eten, schoonmaken en douchen, liep ik de speelkamer binnen, zo tegen 11en en daar lagen ze, Ana en Jimena in diepe slaap, terwijl Nacho lekker tv keek. Terwijl Nacho de film afkeek, heb ik de meiden naar bed gebracht. Jimena sliep volgensmij gewoon door terwijl ze de trap opliep en toen ik beneden kwam, was ook de film afgelopen, dus konden Nacho en ik ook gaan slapen. Nacho heeft meerdere keren last van zijn buik gehad, maar nu al een tijdje niet meer. Daardoor is er volgensmij maar een aanwijsbare reden: zenuwen. Hij had moest namelijk voor het eerst biechten op 14 maart. Voor mij een voordeel, want daardoor was ik langer vrij, omdat ze met heel het gezin daardoor langer wegbleven uit school. En toen ondervond ik de grootste taalbarrière. Terwijl ik, op hollandse tijd, bezig was met het eten, ging de bel, dus ik liep naar de hal waar een telefoon hangt. Daar zie je dan (d.m.v. een cameraatje bij de poort) wie er aanbelt. Via de telefoon praat ik dan met diegene. Omdat ik zag dat het een vriendinnetje van Jimena was, nam ik de telefoon en vertelde ik haar dat Jimena er niet was, door half engels en half spaans te gebruiken. Ze liep weg en ik ook, maar binnen 10 seconden werd er opnieuw aangebeld. Ik dacht dat het weer dat vriendinnetje was, dus nam de telefoon al voor ik beeld had. Ik schrok dus wel toen ik een mannenhoofd zag verschijnen, vooral omdat ik voor vreemden niet open mag doen. De man vroeg naar Manuela, dus ik dacht, die komt een pakketje brengen. In het Spaans zei ik dat ze er niet was, al bijna trots dat ik het zo af kon doen. Maar meneer nam hier geen genoegen mee en begon gezellig in het Spaans te ratelen. Ik moest dus maar bekennen dat ik geen Spaans spreek, maar dat deerde hem niet, hij ging gewoon door. Ik dacht, laat ik maar naar hem toelopen, dan kunnen we vast een oplossing vinden. Dus ik opende de deur, liep naar de poort en deed die open. Eerste indruk: niet lelijk :-). Opnieuw mijn glazige blik, toen hij bleef praten. Opeens begreep ik een paar flarden: 'luz, electricidad' en hij liet een logo zien. Leuk om het onderwerp van zijn verhaal te weten, maar meer schoot ik daar eigenlijk niet mee op. Ik kreeg een briljant idee: ik had pas een vertaler op mijn mobiel gezet, dus als hij zijn verhaal daarin zette, kon ik in het engels lezen wat hij wilde. Dus ik nodigde hem binnen uit en pakte mijn mobiel. Maarja, hoe leg je zoiets uit. De man sprak werkelijk waar geen woord engels en mijn niveau Spaans was ook niet toereikend. Hij dacht, heel logisch, natuurlijk meteen dat ik Manuela wilde bellen, maar dat kon niet, want die zat natuurlijk bij de priester! Het beeld bleef hetzelfde, hij praatte gezellig in het Spaans tegen mij aan en ik stond daar maar met een glazige blik, soms wat te giechelen en op andere momenten te bedenken hoe ik een zinnig Spaans woord uit kon brengen. Dus ik besloot het erop te wagen om hem Manuela's telefoonnummer te geven. Als hij kwaad wilde had hij allang vanalles kunnen doen, dus ik vertrouwde er maar op. Toen hij het nummer in zijn mobiel had gezet, kwam het afscheid en daar had hij een verrassing voor mij in petto. Blijkbaar dacht hij: ''Adiós' zal ze ook wel niet begrijpen, laat ik maar met daden afscheid nemen.', dus pakte hij me vast en gaf hij me op beide wangen een zoen! Ik bewees het tegendeel door hem toch maar met 'adiós' na te roepen. Toen ik de deur dichtdeed, duurde het wel 5 minuten voor ik weer aan mijn maaltijd dacht. Zaterdag 16 maart had Ana een wedstrijd van school. Ze moest in het engels met een paar klasgenootjes een toneelstukje houden. Ik weet niet precies op wat voor niveau dit was, ik denk van de regio Andalusië of van hun scholengemeenschap, maar het was best groot. Wij keken thuis vol afwachting via internet mee en ze won! Ze was de beste van alle categoriën. Toen we dat zagen heerste er enorme trots in het hele huis. Toen ze thuiskwam liet ze vol trots haar gewonnen mp4 zien. Ook mocht ze wat langer opblijven, zodat ze nog haar verhaal aan haar ouders kon doen. In winkels en de McDonald's en Burger King gaat het steeds beter met mijn Spaans, mede omdat ik meestal al weet wat ze gaan zeggen. Het normale riedeltje kan ik in het Spaans af. En de bizarre ontmoeting heeft in ieder geval iets goeds opgeleverd: een enorme motivatie om weer meer Spaans te leren, dus de afgelopen dagen ben ik weer meer aan de studie.