Vaderlandsliefde
Blijf op de hoogte en volg Marion
04 Mei 2013 | Spanje, Jerez de la Frontera
De laatste werkdagen zijn voorbij. Vanaf nu heb ik vakantie, die ik ook in Spanje doorbreng. Eind mei hoop ik weer in het kikkerlandje aan te komen. Het vaderland, dat ik meer ben gaan waarderen nu ik er niet woon. Maar het is ook gek om weer terug te gaan, dat merkte ik van wel toen ik er was.
De 19e werd mijn geliefde moeder 50 een gelegenheid die ik natuurlijk niet kon laten lopen. Na wat geplan werd besloten dat ik over zou komen. Ook de ouders van het gezin vonden het prima, iets minder toen ik later vertelde dat ik vlak daarna definitief zou vertrekken, maarja, de tickets waren toen al geboekt. Tenslotte zou ik maar 2,5 dag weg zijn, dus dat konden ze wel regelen. Het was perfect gepland, alles om het een verrassing te houden voor mijn moeder en ik maakte er een leuk weekendje uit van. Ik zou donderdag de trein naar Sevilla nemen, de stad bekijken en dan 's avonds naar Amsterdam vliegen. Dit wijzigde, want Nacho bood aan om mij een lift te geven naar het vliegveld. Ik was heel erg verrast, want het was toch een rit van een uur, dus 2 heen en terug! Toen we wilden vertrekken, naar mijn idee al heel laat, zei hij: Jerez Airport, toch? En daar begon het mee, want Jerez Airport ligt veel dichterbij. Geen wonder dat hij zo laat wilde vertrekken! Ze waren niet blij dat ik het niet eerder gezegd had, ik vind het gewoon een misverstand. We keken of er nog een trein beschikbaar was om mij te brengen, maar dan zou ik misschien mijn vlucht missen, dus dat wilde hij me niet aandoen. Dus besloot hij me toch maar te brengen, onder 1 voorwaarde: ik betaalde alle kosten. Dat werd dus een duur ritje, inclusief tol 3 keer meer dan de trein kostte.
Gelukkig ging het verder wel goed en kwam ik, na een wel wat onrustige landing, waar natuurlijk voor omzittenden veel (voor mij) grappige zenuwen bij kwamen, ongeschonden in Amsterdam aan. Daar werd ik dor broerlief opgehaald en op weg naar de auto vielen mij al de nodige dingen op: Nederlandse teksten (hé, die begrijp ik zonder na te denken!) en de Nederlandse nummerborden. Hoewel het al half 12 was, had ik enorme trek, want ik had precies pech. In Spanje was het toen ik vertrok (17:30) veel te vroeg om te eten, maar in het vliegtuig en op het vliegveld hadden ze niks normaals te eten. Dus besloten we de McDrive te benutten.
Mijn aanwezigheid op de verjaardag, maar de rest van de dag ook, was een geslaagde verrassing. Voor mij was het heerlijk vertrouwd om iedereen weer te zien en het was superleuk om eindelijk weer eens normaal met iedereen te kletsen. Het contact met de kleintjes (neefjes en nichtje) was denk ik nog wel het leukst. De vrijdag en zaterdag heb ik optimaal benut om de dingen die ik miste weer te doen (autorijden, normaal brood, lekkerbekje eten, het vertrouwde winkelcentrum).
En toen werd het zaterdagavond en moesten we weer afscheid nemen. Moesten ja, want ik had geen zin meer om terug te gaan, zó leuk heb ik het gehad. Op het vliegveld zocht ik eerst de plek op waar ik later heen moest en daarna heb ik, samen met mijn ouders een lekker broodje gegeten. Toen we terugliepen naar de opgezochte plek, kon ik toch niet de gate vinden, waar ik moest zijn. We hebben het hele vliegveld gezien en het gevraagd voor ik eindelijk mijn gate had. Ik had toen nog maar heel weinig tijd, voordat die zou sluiten, dus ik drong netjes voor bij de douane. En daar had ik pech: mijn koffer werd eruit gehaald voor controle. Omdat de mevrouw, die hem moest bekijken, nog bezig was met een andere koffer, duurde het verschrikkelijk lang. Ondanks wat een ander beveiliger mij had verteld, bleek dat de stroop die ik meehad, niet mee mocht, dus die moest eruit. Toen eindelijk alles weg was, moest ik een enorm eind naar mijn gate lopen. Het voelde als een film, want toen ik aankwam, zag ik al dat het vliegtuig los van de trap stond. Het was helaas geen film, want dan hadden ze voor mij een uitzondering gemaakt, maar het was definitief: ik had mijn vlucht gemist! De eerstvolgende vlucht was maandagochtend, dus die heb ik geboekt.
Het voordeel was, dat ik nog wat langer van Holland kon genieten, dat was erg lekker. We hebben er een gezellige zondag van gemaakt en maandag ging de wekker om 4:00. Dit keer ging alles goed, totdat ik in het vliegtuig zat. Ik begreep al niet waarom mijn koffer lichter was dan zaterdag, maar ik kreeg een ingeving: mijn tas met daarin al mijn geld en mijn fototoestel hing nog aan mijn bed. Dus op het vliegveld had ik een probleem, want ik moest nog vervoer naar huis regelen... Gelukkig zat het vliegtuig vol met Nederlanders. Aan een stel heb ik mijn verhaal uitgelegd en die zeiden meteem: kom maar bij ons in de taxi! Helemaal opgelucht stapte ik in en halverwege ben ik uitgestapt, zo dat ik maar 2 straten hoefde te lopen. Daar lag het werk weer letterlijk op me te wachten, dus ik was terug.
Na een volle werkweek, ben ik zaterdag alsnog naar Sevilla geweest. De au pair van de buren ging terug naar Tsjechië en ook zij vloog vanaf Sevilla, dus ik bracht haar weg. Na een emotioneel afscheid voor haar en het gezin hebben we in Sevilla vooral souvenirs gezocht. Ik genoot er enorm van, want het was een van de weinige vrije zaterdagen die ik gehad heb. Ik heb die dag alleen Nacho ontbijt gegeven, zijn bed opgemaakt, de was opgehangen en Nacho in bad gedaan. Voor mij een hele rustige dag.
Vanwege de feria (Spaans feest die elke stad op afzonderlijke data viert) in de plaats van hun school, zijn de kinderen 3 dagen vrij. Ook 1 mei is hier een vrije dag, dus ze hebben 4 dagen vrij gehad afgelopen week. Dat was dus weer erg druk en vooral van de dinsdag baalde ik, omdat ik me helemaal voorbereid had om de kroning live te kunnen kijken. Uiteindelijk heb ik alleen de abdicatie, de balkonscène en het eind van het koningslied kunnen zien. Natuurlijk heb ik wel in een oranje shirt rondgelopen én de kinderen vermoeid met het verhalen over Koninginnedag. Ze worden sowieso steeds Nederlandser onder mijn invloed, want ze vinden hagelslag verrukkelijk!
En nu is het dus (bijna) vakantie voor mij. Deze zaterdag (4 mei) moet ik nog werken. De ouders gaan 's avonds weg, dus ik blijf tot zondagochtend. Dan wordt ik door mjn ouders opgehaald, dus heb ik echt vakantie. Vrijdag heb ik daar alvast een voorproefje van gehad: tussen mijn werktijden in ben ik met mijn ouders naar het centrum van Jerez geweest om dat te bekijken. Het was enorm gezellig en heel leuk om eindelijk weer ongestoord bij elkaar te zijn. 's Avonds was ik wel kapot, maar ik kreeg om 9 uur al vrij om de avond met mijn ouders door te brengen. Dat ging niet door, maar ik heb gezellig met Anna Lena gegeten, op haar kamer. En dan morgen het afscheid. De kinderen ga ik echt wel missen. Vooral sinds ze weten dat ik vertrek zijn ze nog aanhankelijker geworden. Ze wilden een omhelzing, even knuffelen, een kus voor het slapen gaan en ga zo maar door. Dat vond ik erg vertederend en daarin merkte ik al dat ik ze dus wel ga missen. De ouders en het vele werk echter niet. Ik ben blij dat ik de komende tijd geen 4 bedden meer op hoef te maken, of dat ik bij elk wissewasje geroepen wordt om te helpen. Rust komt naar mij toe en ik neem het met beide handen gretig aan.
Adios!
De 19e werd mijn geliefde moeder 50 een gelegenheid die ik natuurlijk niet kon laten lopen. Na wat geplan werd besloten dat ik over zou komen. Ook de ouders van het gezin vonden het prima, iets minder toen ik later vertelde dat ik vlak daarna definitief zou vertrekken, maarja, de tickets waren toen al geboekt. Tenslotte zou ik maar 2,5 dag weg zijn, dus dat konden ze wel regelen. Het was perfect gepland, alles om het een verrassing te houden voor mijn moeder en ik maakte er een leuk weekendje uit van. Ik zou donderdag de trein naar Sevilla nemen, de stad bekijken en dan 's avonds naar Amsterdam vliegen. Dit wijzigde, want Nacho bood aan om mij een lift te geven naar het vliegveld. Ik was heel erg verrast, want het was toch een rit van een uur, dus 2 heen en terug! Toen we wilden vertrekken, naar mijn idee al heel laat, zei hij: Jerez Airport, toch? En daar begon het mee, want Jerez Airport ligt veel dichterbij. Geen wonder dat hij zo laat wilde vertrekken! Ze waren niet blij dat ik het niet eerder gezegd had, ik vind het gewoon een misverstand. We keken of er nog een trein beschikbaar was om mij te brengen, maar dan zou ik misschien mijn vlucht missen, dus dat wilde hij me niet aandoen. Dus besloot hij me toch maar te brengen, onder 1 voorwaarde: ik betaalde alle kosten. Dat werd dus een duur ritje, inclusief tol 3 keer meer dan de trein kostte.
Gelukkig ging het verder wel goed en kwam ik, na een wel wat onrustige landing, waar natuurlijk voor omzittenden veel (voor mij) grappige zenuwen bij kwamen, ongeschonden in Amsterdam aan. Daar werd ik dor broerlief opgehaald en op weg naar de auto vielen mij al de nodige dingen op: Nederlandse teksten (hé, die begrijp ik zonder na te denken!) en de Nederlandse nummerborden. Hoewel het al half 12 was, had ik enorme trek, want ik had precies pech. In Spanje was het toen ik vertrok (17:30) veel te vroeg om te eten, maar in het vliegtuig en op het vliegveld hadden ze niks normaals te eten. Dus besloten we de McDrive te benutten.
Mijn aanwezigheid op de verjaardag, maar de rest van de dag ook, was een geslaagde verrassing. Voor mij was het heerlijk vertrouwd om iedereen weer te zien en het was superleuk om eindelijk weer eens normaal met iedereen te kletsen. Het contact met de kleintjes (neefjes en nichtje) was denk ik nog wel het leukst. De vrijdag en zaterdag heb ik optimaal benut om de dingen die ik miste weer te doen (autorijden, normaal brood, lekkerbekje eten, het vertrouwde winkelcentrum).
En toen werd het zaterdagavond en moesten we weer afscheid nemen. Moesten ja, want ik had geen zin meer om terug te gaan, zó leuk heb ik het gehad. Op het vliegveld zocht ik eerst de plek op waar ik later heen moest en daarna heb ik, samen met mijn ouders een lekker broodje gegeten. Toen we terugliepen naar de opgezochte plek, kon ik toch niet de gate vinden, waar ik moest zijn. We hebben het hele vliegveld gezien en het gevraagd voor ik eindelijk mijn gate had. Ik had toen nog maar heel weinig tijd, voordat die zou sluiten, dus ik drong netjes voor bij de douane. En daar had ik pech: mijn koffer werd eruit gehaald voor controle. Omdat de mevrouw, die hem moest bekijken, nog bezig was met een andere koffer, duurde het verschrikkelijk lang. Ondanks wat een ander beveiliger mij had verteld, bleek dat de stroop die ik meehad, niet mee mocht, dus die moest eruit. Toen eindelijk alles weg was, moest ik een enorm eind naar mijn gate lopen. Het voelde als een film, want toen ik aankwam, zag ik al dat het vliegtuig los van de trap stond. Het was helaas geen film, want dan hadden ze voor mij een uitzondering gemaakt, maar het was definitief: ik had mijn vlucht gemist! De eerstvolgende vlucht was maandagochtend, dus die heb ik geboekt.
Het voordeel was, dat ik nog wat langer van Holland kon genieten, dat was erg lekker. We hebben er een gezellige zondag van gemaakt en maandag ging de wekker om 4:00. Dit keer ging alles goed, totdat ik in het vliegtuig zat. Ik begreep al niet waarom mijn koffer lichter was dan zaterdag, maar ik kreeg een ingeving: mijn tas met daarin al mijn geld en mijn fototoestel hing nog aan mijn bed. Dus op het vliegveld had ik een probleem, want ik moest nog vervoer naar huis regelen... Gelukkig zat het vliegtuig vol met Nederlanders. Aan een stel heb ik mijn verhaal uitgelegd en die zeiden meteem: kom maar bij ons in de taxi! Helemaal opgelucht stapte ik in en halverwege ben ik uitgestapt, zo dat ik maar 2 straten hoefde te lopen. Daar lag het werk weer letterlijk op me te wachten, dus ik was terug.
Na een volle werkweek, ben ik zaterdag alsnog naar Sevilla geweest. De au pair van de buren ging terug naar Tsjechië en ook zij vloog vanaf Sevilla, dus ik bracht haar weg. Na een emotioneel afscheid voor haar en het gezin hebben we in Sevilla vooral souvenirs gezocht. Ik genoot er enorm van, want het was een van de weinige vrije zaterdagen die ik gehad heb. Ik heb die dag alleen Nacho ontbijt gegeven, zijn bed opgemaakt, de was opgehangen en Nacho in bad gedaan. Voor mij een hele rustige dag.
Vanwege de feria (Spaans feest die elke stad op afzonderlijke data viert) in de plaats van hun school, zijn de kinderen 3 dagen vrij. Ook 1 mei is hier een vrije dag, dus ze hebben 4 dagen vrij gehad afgelopen week. Dat was dus weer erg druk en vooral van de dinsdag baalde ik, omdat ik me helemaal voorbereid had om de kroning live te kunnen kijken. Uiteindelijk heb ik alleen de abdicatie, de balkonscène en het eind van het koningslied kunnen zien. Natuurlijk heb ik wel in een oranje shirt rondgelopen én de kinderen vermoeid met het verhalen over Koninginnedag. Ze worden sowieso steeds Nederlandser onder mijn invloed, want ze vinden hagelslag verrukkelijk!
En nu is het dus (bijna) vakantie voor mij. Deze zaterdag (4 mei) moet ik nog werken. De ouders gaan 's avonds weg, dus ik blijf tot zondagochtend. Dan wordt ik door mjn ouders opgehaald, dus heb ik echt vakantie. Vrijdag heb ik daar alvast een voorproefje van gehad: tussen mijn werktijden in ben ik met mijn ouders naar het centrum van Jerez geweest om dat te bekijken. Het was enorm gezellig en heel leuk om eindelijk weer ongestoord bij elkaar te zijn. 's Avonds was ik wel kapot, maar ik kreeg om 9 uur al vrij om de avond met mijn ouders door te brengen. Dat ging niet door, maar ik heb gezellig met Anna Lena gegeten, op haar kamer. En dan morgen het afscheid. De kinderen ga ik echt wel missen. Vooral sinds ze weten dat ik vertrek zijn ze nog aanhankelijker geworden. Ze wilden een omhelzing, even knuffelen, een kus voor het slapen gaan en ga zo maar door. Dat vond ik erg vertederend en daarin merkte ik al dat ik ze dus wel ga missen. De ouders en het vele werk echter niet. Ik ben blij dat ik de komende tijd geen 4 bedden meer op hoef te maken, of dat ik bij elk wissewasje geroepen wordt om te helpen. Rust komt naar mij toe en ik neem het met beide handen gretig aan.
Adios!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
